رهی معیری | رباعی "فریبا"

.آسمان تو چه رنگ است امروز؟ارغوانشاخه همخون جدا مانده منآسمان تو چه رنگ است امروز؟آفتابی است هوا؟یا گرفته است هنوز؟من درین گوشه که از دنیا بیرون است،آسمانی به سرم نیست،از بهاران خبرم نیست،آنچه می بینم دیوار استآه، این سخت سیاهآن چنان نزدیک استکه چو بر می کشم از سینه نفسنفسم را بر می گرداندره چنان بسته که پرواز نگهدر همین یک قدمی می‌ماندکورسویی ز چراغی رنجورقصه پرداز شب ظلمانی استنفسم می گیردکه هوا هم اینجا زندانی استهرچه با من اینجاسترنگ رخ باخته استآفتابی هرگزگوشه چشمی همبر فراموشی این دخمه نینداخته استاندر این گوشه خاموش فراموش شده،کز دم سردش هر شمعی خاموش شده،یاد رنگینی در خاطر من گریه می‌انگیزدارغوانم آنجاستارغوانم تنهاستارغوانم دارد می گریدچون دل من که چنین خون آلودهر دم از دیده فرو می ریزدارغواناین چه رازی است که هر بار بهاربا عزای دل ما می آید؟که زمین هر سال از خون پرستوها رنگین است؟وین چنین بر جگر سوختگانداغ بر داغ می‌افزایدارغوانپنجه خونین زمیندامن صبح بگیروز سواران خرامنده خورشید بپرسکی برین دره غم می‌گذرند؟ارغوانخوشه خونبامدادان که کبوترهابرلب پنجره باز سحر غلغه می‌آغازند،جام گلرنگ مرابر سر دست بگیر،به تماشاگه پرواز ببرآه بشتاب که هم پروازاننگران غم هم پروازندارغوانبیرق گلگون بهارتو بر افراشته باششعر خونبار منییاد رنگین رفیقانم رابر زبان داشته باشتو بخوان نغمه ناخوانده منارغوان،شاخه همخون جدا مانده من.هوشنگ ابتهاج. رهی معیری | رباعی "فریبا"...

خوش باد مستی اتچون سنگها ٬ صدای مرا گوش می کنیسنگی و ناشنیده فراموش می کنیرگبار نوبهاری و خواب دریچه رااز ضربه های وسوسه مغشوش می کنیدستِ مرا که ساقه سبز نوازش استبا برگهای مرده هم آغوش می کنیگمراه تر ز روح شرابی و دیده رادر شعله می نشانی و مدهوش می کنیای ماهی طلایی مرداب خون منخوش باد مستی ات که مرا نوش می کنیتو دره بنفش غروبی که روز رابر سینه می فشاری و خاموش می کنیدر سایه ها فروغ تو بنشست و رنگ باختاو را به سایه از چه سیه پوش می کنی؟فروغ فرخزاد. رهی معیری | رباعی "فریبا"...